وجود روایت در یکی از جوامع اولیۀ حدیثی از جمله قراین صحت آن نزد قدما دانسته شده است. اما در این میان بسیاری از بزرگان حدیث و رجال شیعه با پیروی از ابن ولید(م 343ق)، که روایت عده‌ای از راویان نوادر الحکمه یا مشایخ مؤلف آن، محمد بن احمد بن یحیی(م حدود 290ق) را استثنا نموده، تمام روایات نوادر الحکمه جز آن‌ها را که از مستثنین نقل شده، معتبر دانسته‌اند. بر این اساس، وثاقت افراد استثنانشده از سوی غالب رجالیان متأخر پذیرفته شده است. با عنایت به آراء رجالیان دربارۀ مشایخ محمد بن احمد و به‌طور کلی استثنای ابن ولید، می‌توان امکان عدم وثاقت غیرمستثنین و عدم ضعف مستثنین و نیز اختصاص این قاعده به نوادر الحکمه را ثابت کرد. نیز می‌توان دربارۀ دیگر ابهامات راجع به استثنای مورد بحث به پاسخ‌هایی دست یافت.
صالحی عارف, محمد, & رحمان‌ستایش, محمدکاظم. (1397). نقد و بررسی قاعدۀ رجال نوادر الحکمه و سیر تاریخی آن. حدیث پژوهی, 10(1), 99-126. doi: 10.22052/0.19.99
MLA
محمد صالحی عارف; محمدکاظم رحمان‌ستایش. "نقد و بررسی قاعدۀ رجال نوادر الحکمه و سیر تاریخی آن". حدیث پژوهی, 10, 1, 1397, 99-126. doi: 10.22052/0.19.99
HARVARD
صالحی عارف, محمد, رحمان‌ستایش, محمدکاظم. (1397). 'نقد و بررسی قاعدۀ رجال نوادر الحکمه و سیر تاریخی آن', حدیث پژوهی, 10(1), pp. 99-126. doi: 10.22052/0.19.99
VANCOUVER
صالحی عارف, محمد, رحمان‌ستایش, محمدکاظم. نقد و بررسی قاعدۀ رجال نوادر الحکمه و سیر تاریخی آن. حدیث پژوهی, 1397; 10(1): 99-126. doi: 10.22052/0.19.99
)