اعتبارسنجی و تاریخ‏گذاری روایت «المرأةُ عَورَة» در منابع روایی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران(نویسنده مسئول)

چکیده

 روایت «المرأةُ عَورَة» یک نمونه از مستندات روایی در فقه زنان است که زن را مایۀ شرم و پوشیدنی معرفی کرده و در بحث حدود حجاب، عدم خروج وی از خانه و حرمت صدای او مورد استناد فقها قرار گرفته‏ است. این واژه پیشینۀ فارسی و عبری داشته و نشان می‏دهد عورت‏انگاری زنان با تداخلات فرهنگی بعد از فتوحات، در جامعۀ عربی مورد توجه قرار گرفته، تا آنجا که در قرن سوم این اندیشه، در سنن ترمذی به روایت ارتقا یافته است. با تحلیل به‌عمل‌آمده در این پژوهش، عبارت المرأة عورة توصیفی از دیدگاه‏های راویان کوفی در قرن دوم راجع به زنان است که تحت‌تأثیر اندیشه‏های عبدالله بن مسعود در کوفه ظهور یافته و در بصره به‌خوبی توسعه یافته است. این روایت در اهل‌سنت جز ازطریق ترمذی در کتب شش‏گانۀ اهل‌سنت مورد توجه قرار نگرفته و در کتب روایی شیعه نیز ازطریق زیدیه وارد شده و تا قرن هفتم مورد توجه هیچ‏یک از فقیهان شیعی نبوده است. این مطالعه با روش توصیفی‌تحلیلی و مبتنی‌بر منابع کتابخانه‏ای با تمرکز بر کتب روایی سامان یافته است و در پی آن است که تاریخ ظهور و سیر تکاملی این عبارت را بازنمایی نماید.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Validating and Dating the Tradition "al-Marʼatu ʻAwrah" in Ḥadith Sources

نویسنده [English]

  • Masoumeh Rayaan
Assistant professor, Department of Theology, Bu-Ali Sina University, Hamedan, Iran. (Corresponding Author).
چکیده [English]

 Introduction
Traditions concerning women, particularly those adopt an authoritarian and un-empathetic approach towards them; have always been a subject of dispute in Islamic sources, with varying interpretations of their texts. Despite this, throughout the history of Islamic thought and in formal religious domains such as jurisprudence, these texts have been extensively exploited against women.
It seems that one reason for the lack of serious critical engagement with such texts is the traditional methodology of Muslim scholars, who have approached such themes cautiously and have not subjected them to rigorous criticism. One example of these themes is the tradition "lockup women in their homes, women are ʻAwrah, and..." attributed to Ibn Masʻūd.
The essence of this tradition is the effect of the stimulating female body on men, causing arousal in them. Because religious individuals believe that the ethical and psychological balance of men is disturbed by the presence of women in society, they have concluded that women should be kept perpetually in their homes.
This tradition, which forms a basis for reducing the personality of women and a form of promoting violence against them, is the subject of this article, which validates it using the Isnad-matn dating method.
 
Materials and Methods
By employing methods in the critique of sources, the critique of Isnads, and the analysis of the texts of Islamic traditions, orientalists examine the time, place, and authors of a tradition within its historical context. They explore the evolution, development, and conditions of emergence of that tradition, and, in technical terms, date it.
This article, using the dating and simultaneous analysis of Isnads and matn, first re-examines the Isnads of the tradition, then examines the content of the text, and finally examines the simultaneous evolution of the Isnads and matn in various sources.
In the dating of the tradition's Isnads, by drawing a spider web network, from the time of the text's appearance in the first ḥadith source (Ibn Abī Shaybah and ʻAbdul Razzāq Ṣanʻānī) to the last source with an independent chain of transmission (Ibn Kathīr), the main and secondary common links of the tradition are identified, and the biographical data of the main individuals in the chain of transmission and their lifespans are determined.
The analysis of the narrative text begins with an examination of the term "ʻAwrah" in religious and literary texts, followed by its emergence in the earliest official ḥadith sources up to the latest ones. It also considers various textual versions and the evolution of the text across different sources. Furthermore, it analyzes the timing of the use of this term in jurisprudential texts as a religious commandment, and investigates the time and process of its introduction from Sunni to Shia sources.
The combined analysis of Isnads and matn involves identifying the main common link and the disseminator of the ḥadith, determining the time and place of the original speaker, and examining the personalities of the main and secondary common links throughout the entire diagram. The reasons for presenting such a text from the beginning of the chain of transmitters (Isnād) to the last transmitters, and the evolution and gradual expansion of the text from one source to another and from one Isnād to another, are analyzed. The responsibility of individuals for additions to the texts throughout the history of the ḥadith's dissemination is also identified.
 
Results and Findings
Dating the ḥadith "al-Marʼatu ʻAwrah..." using the combined method of Isnad – matn analysis reveals that, despite the use of the term "ʻAwrah" in the Holy Quran, it has Persian and Hebrew precedents. The concept of women being considered "ʻAwrah" gained attention in Arab society with cultural interactions following the conquests, to the extent that this idea was elevated to an ḥadith in the Islamic community in the third century AH. The main common link of this text is Abul Aḥwaṣ Jushamī, which was disseminated through two secondary common links, Ḥumayd ibn Hilāl (d. between 105-120 AH) and Qatāda (d. 110 AH), although Ṭabarānī attributes the main responsibility for its dissemination to Qatāda.
The first official sources of this text in Sunni Islam are al-Muṣannaf of ʻAbdul Razzāq and Ibn Abī Shaybah, and the last source with an independent Isnād is Tafsir Ibn Kathīr in the eighth century AH, but the main text was disseminated through Tirmidhī.
The content of this ḥadith gradually made its way into Zaydi sources, and then in the seventh century AH, through Allamah Ḥillī, into Shia sources.
The word ʻAwrah in pre-Islamic texts, specifically in Genesis, means "Spy," and in Exodus, it refers to "Genitals."
Considering that there are no depictions of women on the walls of Persepolis or other ancient Iranian artifacts, except for a few depictions with complete coverage in the Pazyryk carpet and a bas-relief in the Istanbul Museum,
Some researchers consider this an example of the ancient Iranian culture's view of women as ʻAwrah, believing that the term ʻAwrah, with the meaning of veiled or hidden women, existed in ancient Iranian culture.
This is also seen in post-Islamic texts like the Shahnameh, Mawlavi's Masnavi, and in colloquial Iranian culture.
The word ʻAwrah appears in two verses of the Quran meaning "Protection" and "Time of nakedness," and in one verse with its modern-day meaning. However, in jurisprudential texts, this word is used in discussions of the boundaries of women's hijab.
The evolution of the text of the tradition can be traced from the 3rd to the 8th centuries AH, and in Sunni texts, it is consistently associated with the word "Satan."
These texts indicate that earlier, in the initial centuries, the concept of women as ʻAwrah was a contemporary discourse, which became closer to Arabic culture with the conquests. It then gained attention from Muslim scholars and was redefined from text to text.
Since Iraq had greater intellectual proximity to the newly conquered lands, especially Iran, this view was first seen among the Kufians and Basrians and their strict jurists, and then spread to other Islamic regions.
 
Conclusion
Based on the analysis in this research, the phrase "al-Marʼatu ʻAwrah" is a description of the Iraqi perspective on women, and its first proponents in the second century AH, without attributing the text to the Prophet (PBUH), were the jurists of Kufa and Basra, who were influenced by the strict views of Ibn Masʻūd regarding women.
This tradition is found in the Sunni Ḥadith collection, Sunan Tirmidhī, ascribed to the Prophet (PBUH), although Tirmidhī himself considered its chain of transmission to be Gharīb (unfamiliar).
The emergence of this tradition dates back to the second half of the first century in Kufa, with its growth occurring in the second half of the second century in Basra. It was definitively recorded in the 4th to 8th centuries AH in the narrative sources, marked by an inverse growth of the chain of tradition (Isnād) and the expansion of the text (Matn), and it became widespread in all Islamic regions.

کلیدواژه‌ها [English]

  • ʻAwrah
  • Dating
  • Ibn Masʻūd
  • Kufa
  • Basra

مراجع

القرآن الکریم.

ترجمۀ کامل تورات. (بی‌تا). تهران: سایت جامع پژوهش‏های ادیان.
ابن‌ابی‌شیبة، عبدالله بن محمد. (1۴09ق). المصنّف. تحقیق سعید اللحام. بیروت: دارالفکر.
ابن‌الاثیر، علی بن محمد بن عبدالکریم. (13۶۴ش). النهایة‌ فی ‌غریب الحدیث و الاثر. قم: اسماعیلیان.
ابن‌الجعد، علی بن عبید الجوهری. (1۴17ق). مسند ابن‌جعد. بیروت: دارالکتب العلمیة.
ابن‌حبان، محمد بن حبان بن احمد. (1۴1۴ق). صحیح ابن‏حبان. بی‌جا: مؤسسة الرسالة.
ابن‌حبان، محمد بن حبان بن احمد. (بی‏تا). المجروحین من المحدّثین و الضعفاء و المتروکین. مکّة المکرمة: دارالباز.
ابن‌حزم، علی بن احمد بن سعید. (بی‏تا). المحلی. بیروت: دارالفکر.
ابن‌حنبل، احمد بن محمد. (بی‎تا). مسند. بیروت: دارالصادر.  
ابن‏‌خزیمه، محمد بن اسحاق. (1۴12ق). صحیح ابن خزیمة. تحقیق مصطفی أعظمی. بی‌جا: المکتب الاسلامی.
ابن‌سعد، محمد. (بی‎تا). الطبقات الکبری. بیروت: دارالصادر.
ابن‌سلامة القضاعی، ابوعبدالله محمد. (1۴0۵ق). مسند الشهاب. بیروت: مؤسسة الرسالة.
ابن‌سلیمان الکوفی، محمد. (1۴02ق). مناقب الامام امیرالمؤمنین. قم: مجمع احیاء الثقافة الاسلامیة.
ابن‌عبدالبر، یوسف بن عبد الله بن محمد. (بی‎تا). بهجة المجالس وأنس المجالس. بیروت: دارالکتب العلمیة.
ابن‌قدامة، عبدالرحمن. (بی‎تا). الشرح الکبیر علی متن المقنع. بیروت: دارالکتاب العربی.
ابن‌قدامة، عبدالله بن احمد. (بی‎تا). المغنی. بیروت، دارالکتاب العربی.  
ابن‌کثیر، اسماعیل. (1۴12ق).  تفسیر القرآن العظیم. بیروت: دارالمعرفة.  
ابی‌داود، سلیمان بن الاشعث السجستانی. (1۴10ق). سنن ابی‏داود. تحقیق سعید محمد اللحام. بیروت: دارالفکر.
بخاری، محمد بن اسماعیل. (1۴10ق). صحیح البخاری. بیروت: دارالفکر.
بستانی، فؤاد افرام. (139۵ش). منجد الطلاب. (محمد بندرریگی، مترجم). تهران: اسلامی.
بلاذری، احمد بن یحیی. (199۵م). انساب الاشراف. مصر: دارالمعارف.
بهوتی، منصور بن یونس. (1۴18ق). کشاف القناع. بیروت: دارالکتب العلمیّة.
بیهقی، احمد بن الحسین. (بی‎تا). السنن الکبری. بیروت: دارالفکر.
پارسا، فروغ. (1388). بررسی و تحلیل مطالعات حدیث شناختی هارالد موتسکی. تهران: دانشگاه الزهراء.
ترمذی، محمد بن عیسی بن سورة. (1۴03ق). سنن الترمذی. بیروت: دارالفکر.
الثعالبی، عبدالرحمن بن محمد بن مخلوف. (1۴18ق). الجواهر الحسان فی تفسیر القرآن (تفسیر الثعالبی). بیروت: دار احیاء التراث.
جرجانی، عبدالله بن عدی. (1۴09ق). الکامل فی ضعفاء الرّجال. بیروت: دارالفکر.
خطیب البغدادی، احمد بن علی. (1۴17ق). تاریخ بغداد او مدینة السلام. بیروت: دارالکتب الاسلامیة.
خویی، ابوالقاسم. (بی‏تا). صراط النجاة. (المیرزا التبریزی، معلّق)، بی‌جا: بی‏نا.
خویی، ابوالقاسم. (1۴09ق). معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرجال. قم: دفتر آیةالله العظمی الخوئی.
حلّی، حسن بن یوسف بن المطهر. (1۴01ق). اجوبة المسائل المهنایئة. قم: انتشارات خیام.
حلّی، حسن بن یوسف بن المطهر. (1۴1۴ق).  تذکرة الفقهاء. قم: مؤسسة آل البیتk لاحیاء التراث.
حلّی، حسن بن یوسف بن المطهر. (بی‏تا). منتهی الطلب فی تحقیق المذهب. (ط. ق). بی‌جا: بی‏نا.
حلّی، حسن بن یوسف بن المطهر. (1۴10ق). نهایة الاحکام، قم: مؤسسة إسماعیلیان.
دارمی، عبدالله بن الرحمن. (13۴9ق). سنن الدارمی. دمشق: مطبعة الاعتدال.
دویش، احمد بن عبدالرزاق. (بی‏تا). فتاوی الجنة الدائمة للبحوث العلمیّة و الافتاء. بی‏‏جا، بی‏نا.
ذهبی، محمد بن احمد. (1۴09ق). تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام. بیروت: دارالکتاب العربی.
ذهبی، محمد بن احمد. (بی‎تا). الکبائر. محقق: حسان عبدالمنان. بی‌جا: دارالخیر.
راد، علی و مجلسی راد، زینب. (1393). اعتبارسنجی روایات فتنه بودن زنان. علوم حدیث، 19 (1)، 10۶-13۴. 
رازی، فخرالدین أبی عبدالله محمد بن عمر. (1۴1۵ق). اساس التقدیس فی علم الکلام. بیروت: مؤسسة الکتب الثقافیة.
رجبیان، زهره.  (139۵). اعتبارسنجی روایات سزاواری سجدۀ زن بر شوهر. فصلنامۀ علمی‌پژوهشی مطالعات جنسیت و خانواده، ۴ (2)، 87-109.
ریعان، معصومه. (139۵). تاریخ‏گذاری روایات مذمت اجتماعی زنان بر اساس تحلیل اسناد و متن در منابع فریقین. رسالۀ دکتری. دانشگاه قم.
ریعان، معصومه و رحمان‌ستایش، محمدکاظم. (139۴). تاریخ‌گذاری حدیث "لن یفلح قوم ولّوا امرهم امرأه" بر اساس روش تحلیل متن و اسناد. علوم حدیث، 20 (1)، 20-۴2.
زبیدی، محمد مرتضی الحسینی الواسطی. (1۴1۴ق). تاج العروس. بیروت: دارالفکر.
زرین‎کوب، عبدالحسین. (13۶۴ش). تاریخ مردم ایران قبل از اسلام. تهران: امیرکبیر.
سرخسی، محمد بن احمد. (1۴0۶ق). المبسوط. بیروت: دارالمعرفة للطباعة والنشر والتوزیع.
شافعی، محمد بن ادریس. (1۴03ق). کتاب الأم. بیروت: دارالفکر.
شفیعی، سعید. (1۴00). تاریخ‌گذاری روایات رجعت: پژوهشی تطبیقی میان اقوال رجالیان و اسانید روایات. علوم قرآن و حدیث، شمارۀ 10۶، 1۶1-18۴.
شوکانی، محمد بن علی. (1973م). نیل الأوطار من الاحادیث سیّد الأخبار. بیروت: دارالجبل.
صدر، محمد. (1۴27ق). ماوراء الفقه. قم: المحبین للطباعة و النشر.
صدوق، محمد بن علی بن الحسین. (1۴0۴ق). عیون اخبار الرضا. بیروت: مؤسسة الاعلمی.
صفی‌پور، عبدالرحیم. (1388ش). منتهی الارب فی لغة العرب. تهران: مؤسسۀ انتشارات دانشگاه تهران.
طبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن احمد. (1۴1۵). المعجم الأوسط. محقق: دارالحرمین. قاهره: دارالحرمین.
طبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن احمد. (بی‏تا). المعجم الکبیر. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
طبری، محمد بن جریر. (13۶8ش). تاریخ الرسل و الملوک. ترجمۀ ابوالقاسم پاینده. تهران: انتشارات اساطیر.
طبری، محمد بن جریر. (1۴1۵ق). جامع البیان عن تأویل آی القرآن (تفسیر الطبری). بیروت: دارالفکر.
طوسی، محمد بن حسن. (1۴27ق). الابواب (رجال طوسی). قم: دفتر انتشارات اسلامی.
طوسی، محمد بن حسن. (1۴1۴ق). الامالی. قم: دارالثقافة للطباعة و النشر و التوزیع.
طوسی، محمدبن حسن.  (1۴0۴ق). الاختیار فی معرفة الرّجال (رجال الکشی). قم: مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث.
عبدالرزاق الصنعانی، ابی‏بکر. (بی‎تا). المصنّف. بی‌جا: بی‏نا.
عظیم‏آبادی، محمد شمس الحق. (1۴1۵ق). عون المعبود شرح سنن ابی‌داود. بیروت: دارالکتب العلمیة.  
عقیلی مکی، محمد بن عمر بن موسی بن حماد. (1۴18ق). الضعفاء الکبیر. بیروت: دارالکتب العلمیة.
عینی، بدرالدین محمود. (بی‎تا). عمدة القاری. بیروت: دار احیاء التراث العربی.
فرجامی، اعظم. (139۴). زیدیه و حدیث امامیه. قم: دارالحدیث.
قمی، علی بن محمد. (بی‏تا). جامع الخلاف و الوفاق بین الامامیة و بین أئمة الحجاز و العراق. قم: انتشارات زمینه‌سازان ظهور إمام عصر(عج).  
کریمیان، محمود. (1390). اعتبار و مفهوم‌سنجی روایات کاستی عقل زنان. علوم حدیث. 1۶ (۴)ٰ  90-118.
کلینی، محمد بن یعقوب. (13۶3ش). الاصول من الکافی. تصحیح علی‌اکبر الغفاری. تهران: دارالکتب الاسلامیة.
گلپایگانی، محمدرضا. (1۴12ق). الدر المنضود فی احکام الحدود. قم: نشر دارالقرآن الکریم.
گلدزیهر، ایگناس و همکاران. (139۴). تاریخ‏گذاری حدیث روش‏ها و نمونه‏ها. ویراستار: سید علی آقایی. تهران: حکمت.  
لنکرانی، فاضل، محمدجواد. (1۴22ق). تفصیل الشریعة فی شرح تحریر الوسیلة. قم: مرکز فقه الأئمّة الأطهار.
مبارکفوری، محمد بن عبدالرحمن. (1۴10ق). تحفة الاحوذی. بیروت: دارالکتب العلمیة.
مجلسی، محمدباقر. (1۴03ق). بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الأطهار. بیروت: مؤسسة الوفاء.
محقّق حلّی، ابوالقاسم جعفر بن الحسن. (13۶۴ش). المعتبر. قم: مؤسسة سیدالشهداء.
مزنی، اسماعیل بن یحیی. (بی‎تا). مختصر المزنی. بیروت: دارالمعرفه.
مزی، یوسف. (1۴0۶ق). تهذیب الکمال فی اسماء الرّجال. (عواد معروف، محقق). بیروت: مؤسسة الرسالة.
مطهری، مرتضی. (138۵ش). یادداشت‌های استاد مطهری. تهران: صدرا.
ملک‎زاده، فرخ. (13۴7). نقوش زن در هنر هخامنشی، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران. 1۶ (۱ و ۲)، 9۴-13۵.
موتسکی، هارالد. (1389ش). احادیث اسلامی خاستگاه‏ها و سیر تطور. ویراستار: مرتضی کریمی‏نیا. قم: دارالحدیث.
نجاشی، احمد بن علی. (13۶۵ش). فهرست أسماء مصنفی الشیعة (رجال نجاشی). چ۶. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
نسائی، احمد بن شعیب. (138۴ق). السنن. بیروت: دارالفکر.
نوری، حسین بن محمدتقی. (۱۴۰۸ق). مستدرک الوسایل. چ۲. قم: مؤسسۀ آل البیتk.
نیل‌ساز، نصرت. (1390). تاریخ‎گذاری احادیث براساس روش ترکیبی تحلیل اِسناد و متن در مطالعات اسلامی خاورشناسان. پژوهش‌های قرآن و حدیث. ۴۴ (۱)، 127-1۴9.
یحیی بن الحسین. (1۴10ق). الأحکام فی الحلال و الحرام. بی‌جا: بی‌نا.
 
سایت‎ها
ارجمند، ابوالفضل. (۱۳۹۳). تحول معنی کلمۀ «عورت» در قرآن. سایت فرهنگی نیلوفر، https://neeloofar.org/24129. (بازدیدشده در 20/۴/1۴01).
کشوری، زهرا. (۱۳۹۵). (مصاحبه با علی اسدی باستان‌شناس)، در تصاویر تخت‌جمشید اصلاً زن نداریم، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، https://www.cgie.org.ir/fa/news. (بازدیدشده در 20/۴/1۴01).
دانشنامۀ کمانک تحلیل و مشاهدۀ محتوای پارسی، https://fa.kamanak.com/pedia.
سایت خبری وی او ای دیوه نیوز پاکستان. (۱۳۹۳). https://www.voadeewanews.com (بازدیدشده در 1/۴/1۴01).
 
References
The Holy Quran.
Complete Translation of the Torah. (n.d). Comprehensive Website for Religious Studies. [InPersian]
Abdul Razzāq al-Ṣanʻānī, A. (n.d). al-Muṣannaf. N.p.: N.n. [In Arabic]
Abī Dāwūd, S. (1990). Sunan Abī Dāwūd. (al-Lahham, S. Ed).  Dar al-Fikr . [In Arabic]
Aghili Makki, M. (1997). Al-Zuafao al-Kabir. Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah.
Aynī, B. (n.d). ʻUmdat al-Qārī.  Dar Ihya al-Turath al-Arabi. [In Arabic]
Aẓīm Ābādī, M. (1995). ʻAwn al-Maʻbūd Sharḥ Sunan Abī Dāwūd.  Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah. [In Arabic]
 Bahūtī, M. (1998). Kashshāf al-Qināʻ.  Dar al-Kutub al-'Ilmiyya. [In Arabic]
 Balādhurī, A. (1959). Ansāb al-Ashrāf. Egypt: Dar al-Ma'arif. [In Arabic]
 Bayhaqī, A. (n.d). al-Sunan al-Kubrā.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Bukhārī, M. (1981). Ṣaḥīḥ al-Bukhārī.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
 Bustānī, F. (2016). Munjid al-Ṭullāb. (Bandar Rigi, M . ED).  Islami. [In Arabic]
Dārimī, A. (1929 AD/1349 AH). Sunan al- Dārimī. Damascus: Matba'at al-I'tidal. [In Arabic]
Dhahabī, M. (1989). Tārīkh al-Islām wa Wafāyāt al-Mashāhīr wa al-Aʻlām.  Dar al-Kitab al-'Arabi. [In Arabic]
Dhahabī, M.. (n.d). al-Kabāʼir. (Abdul Mannan, H .Ed). Dar al-Khair. [In Arabic]
Duwaysh, A. (n.d). Fatāwā al-Jannah al-Dāʼimah lil Buḥūth al-ʻIlmīyyah wa al-Iftāʼ. n.p. [In Arabic]
Farjami, A. (2015). Zaydiyya and Hadith Imamiyeh. Dar al-Hadith. [InPersian]
Goldziher, I, et al.  (2015). The Dating of the Hadith: Methods and Examples. [InPersian]
Golpayegani, M. (1992). al-Durr al-Manḍūd fī Aḥkām al-Ḥudūd.  Nashr Dar al-Qur'an al-Karim. [In Arabic]
Ḥillī, H. (1981). Ajwabat al-Masāʼil al-Muḥannāʼīyyah.  Intisharat Khayyam. [In Arabic]
Ḥillī, H. (1989). Tabṣirat al-Mutaʻallimīn fī Aḥkām al-Dīn.  Intisharat Faqih. [In Arabic]
Ḥillī, H. (1990). Nihāyat al-Aḥkām.  Mu'assasat Isma'iliyan. [In Arabic]
Ḥillī, H. (1994). Tadhkirat al-Fuqahāʼ.  Mu'assasat Aal al-Bayt (AS) li-Ihya' al-Turath. [In Arabic]
Ḥillī, H. (n.d). Muntahā al-Ṭalab fī Taḥqīq al-Madhhab. (Old Ed). n.p. [In Arabic]
Ḥimyarī al-Kalāʻī, S. (2000). al-Iktifāʼ bimā Taḍammanahū min Maghazī Rasūl Allāh (PBUH) wa al-Thalāthah al-Khulafāʼ.  Dar al-Kutub al-'Ilmiyya. [In Arabic]
 Ibn ʻAbd al-Barr, Y. (n.d.). Bahjat al-Majālis wa Uns al-Majālis.  Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah . [In Arabic]
Ibn Abī Shaybah, A. (1989). al-Muṣannaf. )al-Lahham,S. Ed(.Dar al-Fikr . [In Arabic]
Ibn al-Athīr, A. (1985). al-Nihāyah fī Gharīb al-Ḥadīth wa al-Athar. Ismailiyan . [In Arabic]
Ibn al-Jaʻd, A. (1997). Musnad Ibn Jaʻd. Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah . [In Arabic]
Ibn Ḥanbal, A. (n.d). Musnad.  Dar al-Sadir . [In Arabic]
Ibn Ḥazm, A. (n.d). al-Muḥallā.  Dar al-Fikr.. [In Arabic]
Ibn Ḥibbān, M. (1994). Ṣaḥīḥ Ibn Ḥibbān. Mu'assasat al-Risalah.. [In Arabic]
Ibn Ḥibbān, M. (n.d). al-Majroohin min al-Mohaddethin wa al-zoafae wa al- Matrokin. Dar- al-Baz . [In Arabic]
 Ibn Kathīr, I. (1992). Tafsīr al-Qurʼān al-ʻAẓīm.  Dar al-Ma'rifah . [In Arabic]
Ibn Khuzaymah, M. (1992). Ṣaḥīḥ Ibn Khuzaymah. (A'zami. Ed). al-Maktab al-Islami . [In Arabic]
 Ibn Qudāmah, A. (n.d). al-Mughnī.  Dar al-Kitab al-'Arabi . [In Arabic]
 Ibn Qudāmah, A. (n.d). al-Sharḥ al-Kabīr ʻalā Matn al-Muqniʻ.  Dar al-Kitab al-'Arabi.  [In Arabic]
 Ibn Saʻd, M. (n.d). al-Ṭabaqāt al-Kubrā.  Dar al-Sadir. . [In Arabic]
 Ibn Salāmah al-Quḍāʼī, A. (1985). Musnad al-Shihāb.  Mu'assasat al-Risal. [In Arabic]
Ibn Sulaymān al-Kūfī, M. (1992). Manāqib al-Imām Amīr al-Muʼminīn.  Majma' Ihya' al-Thaqafa al-Islamiyyah. [In Arabic]
Jurjānī. A. (1989). al-Kāmil fī Ḍuʻafāʼ al-Rijāl.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Karimian, M. (2011). The validity and conceptualization of narrations about women's intellectual deficiency. Hadith Studie.  (Vol 16). no 4. 90-118. [InPersian]
Khatīb al-Baghdādī, A. (1997). Tārīkh Baghdād aw Madīnat al-Salām.  Dar al-Kutub al-Islamiyya. [In Arabic]
Khūʼī, A. (1989). Muʻjam Rijāl al-Ḥadīth wa Tafṣīl Ṭabaqāt al-Rijāl.  Daftar Ayatollah al-'Udhma al-Khu'i. [In Arabic]
Khūʼī, A. (n.d). Ṣirāṭ al-Najāt. (al-Tabrizi, M . Ed). N.p.: N.n. [In Arabic]
Kulayni, M. (1984). al-Kafi. (Ali Akbar Al-Ghaffari, editor). Dar-al- Kutub al- Islamyat. [In Arabic]
Lankarani, F. (2001). Tafṣīl al-Sharīʻah fī Sharḥ Taḥrīr al-Wasīlah.  Markaz Fiqh al-A'imma al-Athar (a.s). [In Arabic]
Majlisī, M. (1983). Biḥār al-Anwār al-Jāmiʻah li Durar Akhbār al-Aʼimmah al-Aṭhār.  Mu'assasat al-Wafa. [In Arabic]
Malekzadeh, F. (1968). "The Role of Women in Achaemenid Art". Journal of the Faculty of Literature and Human Sciences of the University of Tehran. 16th Year, no. 1 and 2, pp. 94-135. [InPersian]
Mizzī, Y. (1986). Tahdhīb al-Kamāl fī Asmāʼ al-Rijāl. (Ma'ruf,A . Ed).  Mu'assasat al-Risalah. [In Arabic]
Motzki, H. (2010). Islamic Hadith: Origins and Development. (Karimi-Nia, M. Ed).  Dar al-Hadith. [InPersian]
Mubarakfurī, M. (1990). Tuḥfat al-Aḥwadhī.  Dar al-Kutub al-'Ilmiyyah. [In Arabic]
Muḥaqqiq al-Ḥillī, A. (1985). al-Muʻtabar.  Mu'assasat al-Sayyid al-Shuhada [In Arabic]
Mutahhari, M. (2006). Notes of Professor Mutahhari,  Intisharat-i Sadra. [In Arabic]
Muzanī, I. (n.d). Mukhtaṣar al-Muzanī.  Dar al-Ma'rifah. [In Arabic]
Najāshī, A. (1986). Fihrist Asmāʼ Muṣannifī al-Shīʻah (Rijāl al- Najāshī). 6th Edition.  Islamic publishing house. [In Arabic]
Nasāʼī, A. (1964). al-Sunan.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Nil Saz, N. (2011). “Dating Hadiths Based on the Combined Method of Analyzing Sources and Text in Islamic Orientalist Studies”. Quran and Hadith Research. (Vol 44). no 1 127-149. [InPersian]
Nūrī, H. (1988). Mustadrak al-Wasāʼil. 2nd Edition.  Mu'assasat Al al-Bayt. [In Arabic]
Parsa, F. (2009) A Study and Analysis of Harald Motzki's Hadith Studies.  Al-Zahra University. [InPersian]
Qummī, A. (n.d). Jāmiʻ al-Khilāf wa al-Wifāq bayn al-Imāmīyyah wa bayn Aʼimmat al-Ḥijāz wa al-Irāq.  Publishing Houses of Zahoor Imam Asr. [In Arabic]
Rad, A, & Majlesi Rad, Z. (2014).  Validating the narratives of women being a source of sedition. Hadith Studies. 19 th Year, no. 1 and 2, pp. 106-134. [InPersian]
Rajabian, Z. (2016). Validating the narrations regarding the propriety of a woman prostrating herself before her husband. Quarterly Scientific Research Journal of Gender and Family Studies. (Vol 4). no 2. 87-109. [InPersian]
Rayaan, M. & Rahman Setayesh, M. (2015). Dating the hadith "A people will not prosper if their affairs are ruled by a woman" based on the method of text and document analysis.  Hadith Studies. 20(1): 20-42. [InPersian]
Rayaan, M. (2016). Dating Narratives of Social Condemnation of Women Based on the Analysis of Documents and Text in the Sources of Both Sects. Doctoral Dissertation. Supervisor: Mohammad Kazem Rahman Setayesh. University of Qom. [InPersian]
Rāzī, F. (1995). Asās al-Taqdīs fī ʻIlm al-Kalām. Mu'assasat al-Kutub al-Thaqafiyya. [In Arabic]
Sa~Alabi. A. al-Jawahero al-Hesan fi Tafsir al- Quran. Dar- al- Ihya' al-Turath. [In Arabic]
Ṣadr, M. (2006). Beyond of Fiqh.  Al-Muhibbin for Printing and Publishing. [In Arabic]
Saduq, M. (1983). Ayoun akhbar al-Reza. Al-Alamy Foundation. [In Arabic]
Safi Pour, A. (2009). Muntahā al-Arab fī Lughat al-ʻArab.  University of Tehran Press. [InPersian]
Sarakhsī, M. (1986). al-Mabsūṭ.  Dar al-Ma'rifah for Printing, Publishing and Distribution. [In Arabic]
Shāfiʼī, M. (1983). Kitīb al-Umm.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Shafi'i, S. (2021). Dating the narrations of Raja'at: A comparative study between the statements of the narrators and the chains of narration. Quran and Hadith Sciences Magazine. 106: 161-184. [InPersian]
Shawkānī, M. (1973). Nayl al-Awṭār min Aḥādīth Sayyid al-Akhyār.  Dar al-Jabal. [In Arabic]
Ṭabarānī, A. (1995). al-Muʻjam al-Awsaṭ. (Bidar al-Haramain . Ed). Nashr Dar al-Haramain. [In Arabic]
Ṭabarānī, A. (n.d). al-Muʻjam al-Kabīr.  Dar Ihya al-Turath al-'Arabi. [In
Ṭabarī, M. (1989). Tārīkh al-Rusul wa al-Mulūk. (Payandeh,A . Ed).  Asatir Publications. [In Arabic]
Ṭabarī, M. (1996). Jāmiʻ al-Bayān ʻan Taʼwīl Āy al-Qurʼān (Tafsīr al-Ṭabarī).  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Tirmidhī, M. (1983). Sunan al-Tirmidhī.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Ṭūsī, M. (1983). al-Akhtiyar fi Marafah al-Rajal (Rajal al-Kashi). Al-al-Bait Lahaya Al-Tratah Foundation. [In Arabic]
Ṭūsī, M. (2006). al-Abwāb (Rijāl al- Ṭūsī). Third Edition. [In Arabic]
Ṭūsī, M.(1993). al-Amali. Darul Al-Taqwa for printing, publishing and distribution. [In Arabic]
Yahya ibn al-Hussein. (1989). al-Ahkam fi Halal & Haram.  N.p.: N.n. [In Arabic]
Zabīdī, M. (1994). Tāj al-ʻArūs.  Dar al-Fikr. [In Arabic]
Zarrinkoub, A. (1985). History of the Iranian People before Islam.  Amirkabir. [InPersian]
 
Websites
 Arjomand, Abolfazl. The Evolution of the Meaning of the Word "ʻAwrah" in the Quran. Niloufar Cultural Website, https://neeloofar.org/24129. (Accessed on 20/4/1401 AH.). [July 11, 2022 CE] 1393 AH. [2014/2015 CE]
Keshvari, Zahra, (Interview with Ali Asadi, archaeologist), There are Absolutely No Women in the Images of Persepolis. Center for the Great Islamic Encyclopedia, https://www.cgie.org.ir/fa/news. (Accessed on 20/4/1401 AH.). [July 11, 2022 CE] 1395 AH. [2016/2017 CE]
Kamanak Encyclopedia, Analysis and Observation of Persian Content, https://fa.kamanak.com/pedia.
VOA Deewa News Pakistan News Site, https://www.voadeewanews.com (Accessed on 1/4/1401 AH.). [May 22, 2022 CE] 1393 AH. [2014/2015 CE]
حدیث پژوهی
دوره 17، شماره 1 - شماره پیاپی 33
33
شهریور 1404
صفحه 107-140

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار